In het halfdonker van een reusachtige arena, waar het licht fel weerkaatst op metalen buizen en duizenden stoelen wachten op gejuich, staat hij daar. Alleen. Klein. Vastberaden.
Zijn naam? Maximus Brick. Een simpele LEGO-figuur voor de meesten, maar in zijn hart klopt de geest van een ware kampioen. De wereld boven hem lijkt onmetelijk groot, bijna buitenaards – een domein van reuzen. Maar Maximus weet waarom hij hier is. Niet voor het applaus. Niet voor de roem. Maar voor de strijd.
Hij heeft getraind in stille kamers, gevallen van tafelranden, gezwommen in koffiekopjes en zijn hoofd verloren onder banken – letterlijk. Maar nu staat hij aan de rand van het strijdtoneel, starend naar het verlichte gevechtsplatform, badend in rood en goud. Het bord boven de ring knippert: “WrestleMania”.
Hij slikt, zijn blokjeshanden trillen lichtjes. Niet van angst, maar van adrenaline. Elke voetstap die hij zet op de betonnen vloer weerklinkt als een donderslag in zijn hoofd. Dit is zijn moment. Zijn verhaal. Zijn heldendicht.
Maximus Brick weet het zeker: zelfs de kleinste krijger kan groots zijn – als hij maar durft te dromen. En dus loopt hij, schaduw werpend op het pad voor hem, richting het licht. De arena wacht.
